Οι θεραπείες για την πλαστική στερέωση μιας σπασμένης μύτης συζητούνται αρχικά στον Πάπυρο Έντουιν Σμιθ, μια μεταγραφή ενός παλαιού αιγυπτιακού κλινικού μηνύματος, μερικές από τις παλαιότερες γνωστές ιατρικές γραφές, που χρονολογούνται στο Παλαιό Βασίλειο από το 3000 έως το 2500 π.Χ. Οι μέθοδοι ανακατασκευής χειρουργικών επεμβάσεων εμφανίστηκαν στην Ινδία το 800 π.Χ. Ο Sushruta ήταν επαγγελματίας ιατρός που έκανε σημαντικές πληρωμές στον τομέα της πλαστικής και επίσης χειρουργικής θεραπείας καταρράκτη τον έκτο αιώνα π.Χ.
Το αγαλματίδιο του Sushrut, του μπαμπά της αισθητικής χειρουργικής, στο Haridwar
Γλυπτό του Sushrut, ο πατέρας της πλαστικής χειρουργικής, στο Haridwar
Ο Joseph Constantine Carpue πέρασε το Two Decade στην Ινδία αναλύοντας στρατηγικές πλαστικής ιατρικής θεραπείας περιοχής. Ο Carpue είχε την ικανότητα να πραγματοποιήσει την πρώτη σημαντική ιατρική θεραπεία στον δυτικό κόσμο μέχρι το 1815.
Ο Ρωμαίος λόγιος Aulus Cornelius Celsus ηχογράφησε ιατρικές στρατηγικές, αποτελούμενες από αισθητική χειρουργική, στη ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ του πρώτου αιώνα.
Οι Ρωμαίοι εκτέλεσαν επιπλέον την πλαστική αισθητική χειρουργική επέμβαση. Ανεξάρτητα από αυτό, ο Aulus Cornelius Celsus άφησε μερικές αξιοσημείωτα ακριβείς φυσιολογικές περιλήψεις, μερικές από τις οποίες – για περιστάσεις, οι ερευνητικές του μελέτες για τα γεννητικά όργανα καθώς και το σκελετικό σύστημα – έχουν μοναδικό πάθος για την πλαστική χειρουργική θεραπεία.
Το 1892, ο Ρόμπερτ Νταμ δοκίμασε ανεπιτυχώς με ξενομοσχεύματα (οστό στήθους πάπιας) για την αποκατάσταση της βυθισμένης μύτης. Το 1896, ο Τζέιμς Ισραήλ, ουρολόγος γιατρός από τη Γερμανία, καθώς και το 1889 ο Τζορτζ Μονκς των Ηνωμένων Πολιτειών εξήγησαν την αποτελεσματική χρήση του ετερογενούς μοσχεύματος ελεύθερου οστού για την αποκατάσταση των ελαττωμάτων της μύτης της σέλας.
Στα μέσα του 15ου αιώνα στην Ευρώπη, ο Heinrich von Pfolspeundt διευκρίνισε μια θεραπεία «φτιάχνοντας μια νέα μύτη για εκείνον που την στερείται απολύτως, εκτός από το ότι τα κυνόδοντα της οικογένειας την έχουν καταβροχθίσει» αφαιρώντας το δέρμα από το πίσω μέρος του βραχίονα καθώς και συρραφή του στη θέση. Εξαιτίας των κινδύνων που έρχονται σε επαφή με την ιατρική θεραπεία κάθε είδους, ειδικά εκείνου που απαιτεί το κεφάλι ή το πρόσωπο, δεν ήταν μέχρι τον 20ο μαζί με τον 19ο αιώνα ότι τέτοια ιατρική θεραπεία συνέβαινε τακτικά.
Το 1814, ο Joseph Carpue έκανε αποτελεσματικά μια προσωπική θεραπεία σε έναν βρετανικό αστυνομικό των ενόπλων δυνάμεων που είχε ρίξει τη μύτη του στα δηλητηριώδη αποτελέσματα των θεραπειών με υδράργυρο. Ο Von Graefe άλλαξε την ιταλική τεχνική χρησιμοποιώντας ένα εντελώς ελεύθερο μόσχευμα δέρματος από τον βραχίονα αντί του αρχικά αναβληθέντος πτερυγίου του μίσχου.
Ο πρώτος Αμερικανός αισθητικός χειρουργός ήταν ο John Peter Mettauer, ο οποίος, το 1827, εκτέλεσε την αρχική διαδικασία σχισμής των γευστικών κάλυκων με εργαλεία που κατασκεύασε ο ίδιος. Το 1845, ο Johann Friedrich Dieffenbach δημιούργησε ένα εκτενές μήνυμα για τη χειρουργική της μύτης, πιστοποιημένο Operative Chirurgie, και παρουσίασε επίσης την αρχή της επανεγχείρησης για να ενισχύσει την αισθητική εμφάνιση της ανανεωμένης μύτης.
Μέχρι να καθιερωθούν καλά οι μέθοδοι της αισθητικής, οι χειρουργικές επεμβάσεις που συνεπάγονταν υγιή και ισορροπημένα κύτταρα συνεπάγονταν εξαιρετική ενόχληση. Η μόλυνση από χειρουργική θεραπεία ελαχιστοποιήθηκε με την εισαγωγή αποστειρωμένων στρατηγικών καθώς και αντιβακτηριακών. Η ανάπτυξη καθώς και η χρήση αντιβιοτικών, ξεκινώντας με σουλφοναμίδη καθώς και πενικιλίνη, ήταν μια ακόμη ενέργεια για να γίνει εφικτή η προαιρετική χειρουργική επέμβαση.