Η ιστορία της πλαστικής χειρουργικής χρονολογείται από το 700 π.Χ. Οι γιατροί της αρχαίας Ινδίας χρησιμοποιούσαν δερματικά μοσχεύματα για αναπλαστικές εργασίες τον 8ο αιώνα π.Χ. Υπάρχουν σημειώσεις που περιγράφουν τη ρινοπλαστική και την ωτοπλαστική από εκείνη την εποχή. Αυτή η γνώση των πλαστικών χειρουργών υπήρχε στην Ινδία μέχρι τον 18ο αιώνα, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στις εκθέσεις που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Gentleman’s. Ήταν 1794.
Εκτός αυτού, οι Ρωμαίοι ήταν επίσης σε θέση να εκτελούν τεχνικές όπως η επιδιόρθωση κατεστραμμένων αυτιών, περίπου από τον 1ο αιώνα π.Χ. Σε ένα βιβλίο του 1465, υπήρχαν περιγραφές και ταξινομήσεις του υποσπαδία ενώ ο εντοπισμός του κρεατίου της ουρήθρας περιγράφηκε λεπτομερώς. Την ίδια περίοδο στην Ευρώπη, ο Heinrich von Pfolspeundt περιέγραψε μια διαδικασία: «Να φτιάξεις μια νέα μύτη για κάποιον που του λείπει εντελώς και τα σκυλιά την έχουν καταβροχθίσει». Λέει ξεκάθαρα ότι μπορεί να γίνει αφαιρώντας το δέρμα από το πίσω μέρος του βραχίονα και ράβοντάς το στη θέση του. Όμως, λόγω των κινδύνων των χειρουργικών επεμβάσεων σε οποιαδήποτε μορφή, μόλις τον 19ο και τον 20ο αιώνα οι πλαστικές επεμβάσεις έγιναν συνηθισμένες.
Χρειάστηκε αρκετός χρόνος μέχρι να καθιερωθούν οι τεχνικές της αναισθησίας, οι οποίες βοήθησαν πολύ στο να αρχίσουν να γίνονται επεμβάσεις. Όχι μόνο αυτό, αλλά η μόλυνση από τη χειρουργική επέμβαση μειώθηκε μόλις εισαχθεί η στείρα τεχνική και τα απολυμαντικά. Οι πλαστικοί χειρουργοί της εποχής μπορούσαν στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν αντιβιοτικά με σουλφα φάρμακα και πενικιλίνη που έκαναν δυνατή την πλαστική χειρουργική.
Υπάρχει μια ακριβής διαδικασία για το πώς ο Chopart πραγματοποίησε την εγχειρητική επέμβαση ενός χείλους χρησιμοποιώντας ένα πτερύγιο από το λαιμό το 1791. Είκοσι χρόνια αργότερα, έγινε με επιτυχία η χειρουργική επέμβαση σε έναν στρατιωτικό που είχε χάσει τη μύτη του. Ο Carl Von Graefe, ο Γερμανός χειρουργός, δημοσίευσε το σημαντικό έργο του με τίτλο “Rhinoplastik” που χρησιμοποιήθηκε από πολλούς γιατρούς στο μέλλον. Μια άλλη μεγάλη συνεισφορά είναι ένα περιεκτικό κείμενο για τη ρινοπλαστική, με τίτλο Operative Chirurgie. Εισήχθη η έννοια της επανεπέμβασης, η οποία περιέγραφε πώς μπορεί να βελτιωθεί η αισθητική εμφάνιση της ανακατασκευασμένης μύτης.
Ο John Roe, ένας Αμερικανός ωτορινολαρυγγολόγος, παρουσίασε ένα παράδειγμα της δουλειάς του το 1891. Το θέμα του ήταν μια νεαρή γυναίκα στην οποία μείωσε το ραχιαίο ρινικό εξόγκωμα για αισθητικές ενδείξεις. Ένα χρόνο αργότερα, ο πλαστικός χειρουργός Robert Weir πειραματίστηκε ανεπιτυχώς με ξενομοσχεύματα για την αναδόμηση της βυθισμένης μύτης. Ο Τζέιμς Ισραήλ, ένας ουρολόγος χειρουργός από τη Γερμανία και ο Τζορτζ Μονκς των Ηνωμένων Πολιτειών, περιέγραψαν τη χρήση ετερογενούς μοσχεύματος ελεύθερου οστού για την επιτυχή αποκατάσταση των ελαττωμάτων της μύτης της σέλας. Ο Γερμανός γιατρός Jacques Joseph δημοσίευσε την πρώτη του περιγραφή για τη μειωτική ρινοπλαστική. Και το 1928 ο ίδιος άνθρωπος εξέδωσε το «Nasenplastik Und Sonstige Gesichtsplastik».
Ο Δρ John Peter Mettauer ήταν ο πρώτος πλαστικός χειρουργός στις ΗΠΑ. Ο Mettauer πραγματοποίησε την πρώτη επέμβαση σχιστίας υπερώας με όργανα που σχεδίασε ο ίδιος, κάτι που ήταν ένα εξαιρετικό επίτευγμα. Μια άλλη σημαντική προσωπικότητα στην πλαστική χειρουργική ήταν ο Harold Gillies, ο οποίος ανέπτυξε πολλές από τις τεχνικές της σύγχρονης πλαστικής χειρουργικής στη φροντίδα όσων υπέστησαν τραυματισμούς στο πρόσωπο στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το έργο που ξεκίνησε εκεί επεκτάθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από τον ξάδερφό του Archibald McIndoe. Πρωτοστάτησε σε θεραπείες για πληρώματα αεροσκαφών της RAF που υπέφεραν από σοβαρά εγκαύματα. Οι ριζοσπαστικές του θεραπείες οδηγούν στη δημιουργία της Λέσχης των Ινδικών Χοίρων.
Η πλαστική χειρουργική εξελίχθηκε πολύ κατά τον 20ό αιώνα στις ΗΠΑ. Ο Vilray Blair ήταν ένας από τους ιδρυτές που υπηρέτησε ως ο πρώτος επικεφαλής του Τμήματος Πλαστικής και Επανορθωτικής Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σεντ Λούις. Είχε πολλούς τομείς εξειδίκευσης, ένας από αυτούς ήταν η περίθαλψη στρατιωτών με σύνθετα γναθοπροσωπικά τραύματα. Ο Δρ Μπλερ έγραψε μια εργασία για την «Επανορθωτική Χειρουργική του Προσώπου» που είχε θέσει τα πρότυπα για την κρανιοπροσωπική αποκατάσταση. Εκτός αυτού, ήταν ένας από τους πρώτους μη στοματοχειρουργούς που εξελέγησαν στην Αμερικανική Ένωση Στοματικής και Πλαστικής Χειρουργικής. Δίδαξε πολλούς πλαστικούς χειρουργούς που έγιναν ηγέτες στον τομέα της πλαστικής χειρουργικής.