Πρώτον, ο ορισμός της Πλαστικής Χειρουργικής είναι: Χειρουργική αποκατάσταση συγγενών ή επίκτητων παραμορφώσεων και αποκατάσταση του περιγράμματος για τη βελτίωση της εμφάνισης και της λειτουργίας των ελαττωμάτων των ιστών. Η ανάπτυξη αυτού του εξειδικευμένου κλάδου της χειρουργικής έλαβε ώθηση από την ανάγκη επιδιόρθωσης μεγάλων παραμορφώσεων που υπέστησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με τη μεταμόσχευση ιστού ή τη χρήση τεχνητών υλικών όπως η σιλικόνη, έγιναν δυνατές ορισμένες αξιόλογες αποκαταστάσεις. Τα σοβαρά εγκαύματα και η αφαίρεση αρκετά εκτεταμένων καρκίνων του δέρματος αφήνουν ουλές που πρέπει να καλυφθούν με δερματικά μοσχεύματα. Η αποκατάσταση του μαστού μετά από μαστεκτομή είναι μια άλλη εφαρμογή. Εκτός από τη διόρθωση μιας παραμόρφωσης, συχνά απαιτείται πλαστική χειρουργική για την αποκατάσταση της ζωτικής κίνησης και της λειτουργίας των ιστών που έχουν καταστραφεί. Εκτελείται επίσης για καθαρά καλλυντικούς σκοπούς, όπως η βελτίωση του σχήματος της μύτης, η προσέγγιση των εντυπωσιακών αυτιών στο κεφάλι ή η ανύψωση του δέρματος για τη διαγραφή των ρυτίδων. Οι σύγχρονοι πλαστικοί χειρουργοί χρησιμοποιούν συχνά σαρώσεις CAT για την παραγωγή εικόνων που δημιουργούνται από υπολογιστή που χρησιμοποιούνται για το σχεδιασμό ή την προσομοίωση περίπλοκων επεμβάσεων αποκατάστασης.
Οι πρώτες κιόλας περιγραφές των δερματικών μοσχευμάτων χρονολογούνται στην Ινδία περίπου το 800 π.Χ., όπου χρησίμευαν για να φράσσουν την τρύπα του προσώπου που προέκυψε από ακρωτηριασμούς της μύτης. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, ο Ambroise Paré ανέπτυξε την τέχνη του ράμματος, αφήνοντας αρχεία στα οποία περιγράφει τόσο τα όργανα όσο και την τεχνική που χρησιμοποιήθηκε. Τον 19ο αιώνα αναπτύχθηκαν νέες μέθοδοι λειτουργίας, δίνοντας τέλος σε προηγούμενες στοιχειώδεις και επίπονες διαδικασίες. Ωστόσο, εκείνη την εποχή η Καθολική Εκκλησία ήταν σθεναρά αντίθετη στην πρόοδο της επιστήμης γενικά, και συγκεκριμένα αντίθετη στην αναδιαμόρφωση της ανθρώπινης μορφής. Όμως, τον 20ο αιώνα, όταν η Ευρώπη ήρθε αντιμέτωπη με τα σοβαρά ακρωτηριασμένα πρόσωπα των στρατιωτών που επέστρεφαν από τα μέτωπα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η επιτακτική ανάγκη να τα επισκευαστούν μεγάλωσε και η πλαστική χειρουργική απέκτησε επιτέλους μια αξιοσέβαστη θέση στο ιατρικό επάγγελμα.
Μετά ήρθε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και για άλλη μια φορά οι πλαστικοί χειρουργοί χρησιμοποίησαν τις δεξιότητές τους για να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους. Αυτό οδήγησε σε περισσότερες προόδους στην πλαστική χειρουργική. Στη συνέχεια, μέχρι τη δεκαετία του 1950, η πλαστική χειρουργική ενσωματώθηκε πλήρως στην ιατρική κοινότητα. Στη δεκαετία του 1960, η έννοια της πλαστικής χειρουργικής αναπτύχθηκε στη συνείδηση του αμερικανικού κοινού καθώς περισσότεροι γιατροί έκαναν επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής. Επιπλέον, αυτή τη δεκαετία, η σιλικόνη άρχισε να χρησιμοποιείται στην πλαστική χειρουργική και άρχισε να γίνεται μέρος της κουλτούρας μας. Τώρα στη δεκαετία του 1970, ο πλαστικός χειρουργός έγινε ένα από τα κορυφαία ιατρικά επαγγέλματα. Και τη δεκαετία του 1980, η πλαστική χειρουργική επεκτεινόταν σε όλη τη χώρα. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, υπήρχαν χιλιάδες πλαστικοί χειρουργοί με πιστοποίηση board και ο αριθμός συνεχίζει να αυξάνεται, ακόμη και σήμερα. Τώρα υπάρχουν χιλιάδες πλαστικοί χειρουργοί, που προσφέρουν μια ποικιλία επεμβάσεων πλαστικής χειρουργικής σε ασθενείς όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά σε όλο τον κόσμο.
Η πλαστική χειρουργική όπου κάποτε ήταν μόνο για τους πολύ πλούσιους έχει γίνει προσιτή σε όλους σχεδόν τους Αμερικανούς. Η πλαστική χειρουργική έχει κάνει πραγματικά πολύ δρόμο και συνεχίζει να κάνει προόδους στην πολυπλοκότητα των επεμβάσεων που εκτελούνται σήμερα.